Barendrecht, ten zuiden van Rotterdam gelegen aan de Oude Maas, werd duizenden jaren geleden al bewoond. In de gemeente zijn bewoningssporen gevonden van de prehistorische Swifterbantcultuur (ca. 4900-3500 v.Chr.). Gedurende de vroege middeleeuwen bestond het huidige grondgebied van de gemeente Barendrecht uit drie verschillende ambachten (rechtsgebieden), waar drie heren de dienst uitmaakten. Deze situatie duurde tot 1373, toen een grote overstroming het ambacht Carnisse, bestaande uit het gelijknamige dorpje en de omringende Riederwaard, onder water zette.

De overgebleven twee ambachten (Oost- en West-Barendrecht) bleven daarna bestuurlijk zelfstandig, hoewel het beheer van de dijken rondom het gebied wel werd gedeeld. Ook kenden de twee jurisdicties één kerk (aanvankelijk een katholieke parochie, later een hervormde gemeente).

Franse tijd
In de Franse tijd werden de twee nog overgebleven ambachten samengevoegd tot één gemeente, maar dit werd in 1817 weer ongedaan gemaakt. Twintig jaar later werd de eenwording van Barendrecht alsnog definitief. In 1887 werd een tweede kerkgemeenschap gesticht, ditmaal een gereformeerde. Het protestants geestelijk leven speelt nog altijd een grote rol in de gemeente, hoewel er sinds 1977 (opnieuw) een rooms-katholieke parochie is gevestigd.

Spruitjes en havens
De inwoners van Barendrecht hebben tot de Tweede Wereldoorlog voornamelijk van de landbouw geleefd; vooral de verbouw van spruiten was populair. De plaats kende ook een veiling, die in de negentiende eeuw, met de aanleg van stoomtram-, trein- en wegverbindingen, een nieuwe impuls kreeg. Na de Tweede Wereldoorlog kregen steeds meer mensen werk in de omgeving van Rotterdam; de ontwikkeling van de havens aldaar heeft hierin een grote rol gespeeld. Tegenwoordig is Barendrecht een echte ‘groeigemeente’; het inwoneraantal is tussen 1990 en 2005 meer dan verdubbeld. Om de groei op te vangen, wordt ter hoogte van het verdronken land van Carnisse een nieuwe wijk (Carnisselande) gebouwd.

Foto: Graafwerkzaamheden in 1966 (Collectie ANEFO, Nationaal Archief)