De Maasdijk had de stormvloed van 31 januari 1953 goed doorstaan. Vanaf de 10de eeuw was deze dijk in fragmenten aangelegd, totdat er in de 14de eeuw een aaneengesloten bedijking was ontstaan. De dijk beschermde het achterliggende gebied tegen het Maaswater. Om overstromingsrampen uit te sluiten achtte het Hoogheemraadschap van Delfland het na de catastrofe in Zeeland in 1953 noodzakelijk een hoge rivierwaterkerende dijk aan te leggen pal langs de Nieuwe Waterweg. Alle Delflandse polders zouden daarmee binnen de bedijking komen te liggen.

Het duurde echter nog tot 1966 voordat alle betrokken instanties op één lijn zaten en met de bouw kon worden begonnen. In 1997 was de Deltadijk, ofwel de Delflandse dijk, voltooid. De Maasdijk kreeg hiermee de functie van slaperdijk, ofwel secundaire waterkering, die dienst deed als de primaire waterkering het zou begeven. De foto van de dijk bij Maassluis laat zie hoe imposant de nieuwe rivierwaterkering is.