De Nederlandse spoorwegmaatschappijen gingen in de beginjaren hun eigen gang. Ze hadden hun eigen lijnen, die vaak niet op elkaar aansloten, hun eigen stations, hun eigen kaartjes en hun eigen dienstregeling. Een reiziger die dwars door Zuid-Holland wilde treinen moest met verschillende spoorlijnen en zich terdege voorbereiden, moest flinke stukken lopen, en moest ruim de tijd nemen, en zich vooral niet ergeren.

Een doorgaande reiziger moest, als hij van spoormaatschappij wisselde, een nieuw kaartje kopen. Dat kon hij niet vooraf doen,dat moest op het station waar hij overstapte. Om de vaart er nog een beetje in te houden, waren er op de grote stations loketten voor doorgaande reizigers. Maar daar hield de dienstverlening dan ook wel mee op.

Op sommige stations waren er trouwens aanvullende voorwaarden die het leven er ook niet eenvoudiger op maken. In Dordrecht (een SS-station) gold de regel dat als een trein van de Staatsspoorwegen op het perron stond, reizigers geen kaartjes voor een HSM-trein konden kopen. De verkoop stopte trouwens vijf minuten voordat de HSM-trein vertrok. Sommige kaartjes waren daardoor maar een paar minuten per uur verkrijgbaar.

Op onderstaande foto is te zien hoe de stoomtrein arriveert op het in 1872 gebouwde station Dordrecht. Het gebouw is gebouwd in de zogenaamde 'Waterstaatstijl'. Te zien is dat er afzonderlijke wachtkamers waren voor de 1e, 2e en 3e klas en ook voor mannen en vrouwen.